Czyli kilka przemyśleń na temat tzw. „Bonu Turystycznego”.
Jeśli słyszę słowo „Państwo” i „Pomoc”, jestem zwykle nieufny (nawet bardzo nieufny!) a jeśli do tego słyszę jeszcze słowo: „ZUS”? Moja podejrzliwość jest już maksymalna!
Nie inaczej jest obecnie a rzecz o: „Polskim Bonie Turystycznym”.
Państwo chce pomagać branży turystycznej: Biurom Podróży, przewoźnikom, hotelom, restauracjom, pilotom, przewodnikom…
W sumie cel byłby i szczytny, gdyby nie… Ale!
Zacznijmy może zatem po kolei i przypatrzmy się tej ustawie dokładniej!:
1. Ustawa weszła:
Ustawa z dnia 15 lipca 2020 r. o Polskim Bonie Turystycznym
Art. 49. Ustawa wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia.
Ale!
Jednak realna realizacja płatności takim bonem, rozpoczęła się od 1 sierpnia?
A dla tych co nie wiedzą… wakacje to cały: Lipiec, Sierpień. Czyli pół sezonu już… minęło… 😉
2. Kwota Bonu:
Kwota bonu to:
– 500 PLN na 1 dziecko,
– 1.000 PLN (500pln + 500pln ) na 1 dziecko niepełnosprawne.
Art. 6.3.
W przypadku gdy kwota świadczenia wychowawczego została ustalona zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, każdemu z rodziców przysługuje jedno świadczenie w formie bonu w wysokości 250 zł na dziecko, a w przypadku dziecka niepełnosprawnego – jedno świadczenie w formie bonu w wysokości 250 zł oraz jedno dodatkowe świadczenie w formie bonu w wysokości 250 zł na dziecko.
Ale!
Czyli w niektórych przypadkach dziecka niepełnosprawnego już nie 1.000 PLN, ale tylko 250+250 czyli 500 PLN.
3. Na co można przeznaczyć? wydać taki Bon Turystyczny?:
Art. 5. 1.
Za pomocą bonu dokonuje się płatności za usługi hotelarskie lub imprezy turystyczne realizowane przez przedsiębiorcę turystycznego lub organizację pożytku publicznego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 2.
Ilekroć w ustawie jest mowa o:
3) imprezie turystycznej – należy przez to rozumieć imprezę turystyczną, o której mowa w art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 548 oraz z 2020 r. poz. 568) oraz imprezę turystyczną, o której mowa w art. 3 pkt 1 tej ustawy, oferowaną przez organizację pożytku publicznego;
4) organizacji pożytku publicznego – należy przez to rozumieć organizację pożytku publicznego, o której mowa w art. 20 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. z 2020 r. poz. 1057);
5) przedsiębiorcy turystycznym – należy przez to rozumieć przedsiębiorcę turystycznego, o którym mowa w art. 4 pkt 7 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych;
6) usłudze hotelarskiej – należy przez to rozumieć usługę hotelarską, o której mowa w art. 3 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach hotelarskich oraz usługach pilotów wycieczek i przewodników turystycznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 238 oraz z 2020 r. poz. 374 i 568).
Ale!
Nie na bilety wstępu, Nie na bilety kolejowe, Nie na bilety autokarowe, Nie na Parki rozrywki, Nie na Kino, Nie na Przewodnika, Nie na Pilota… ale też Nie na wycieczkę jednodniową (1)! – bo nie jest to Impreza turystyczna! 😉
Również Nie na wycieczkę zagranicę, Nie na kolonię letnią zagranicą…
Czyli delikatnie mówiąc… można to wydać ale na: mało co! 😉
Ciąg dalszy nastąpi!
***
